Momenty w kjurowych piosenkach które lubicie

[love_cat]

.
Pojadę teraz trochę po szczegółach.
Momenty w kjurowych piosenkach które lubicie, na które czekacie ;)
Efemeryczne sekundy w których wydaje się ze muzyka dotyka nieba..


1. Just Like Heaven – kiedy śpiewa „you’re just like a dream”, zawsze jest taka „eksplozja”, wchodza klawisze..
genialnie wychodzi na koncertach
ulubione fragmenty to jeszcze solo Porla, „schodki” gitarowe.. mmm…
i moment „Why are sou so far away?”

2. Bare – 6:25

Piosenka się zatrzymuje, potem najpierw wchodzi gitara akustyczna, po niej Robert: “But there are long long nights when I lay awake, and I think what I’ve done.”
Piekne..

3. w „Disintegration” wtedy kiedy klawisze prowadza „dialog” z glosem Smitha, czasami „idą pod reke” z wokalem, czasami robia kontre przepieknie go uzupełniając…

4. A Pink Dream, zaraz zaraz kiedy zaczyna śpiewać. Sposób w jaki to śpiewa sprawia że chce mi się żyć, wyjść z domu prosto w słońce. I te „aa aa—ooo” między zwrotkami. Cudowna piosenka.

5. Całe „Halo” ale najbardziej refren… piękne emocje, brzmi to trochę słodko naiwnie ale i szczerze i prawdziwie ;) („you show me colours and I’m crying”)

piosenki takie jak Halo, A Pink Dream, A Few Hours.., The Exploding Boy po prostu uderzaja do glowy, raz usłyszysz i nie mozesz sie ich pozbyc




Smith jest szalony żeby czegoś takiego jak The Exploding Boy albo A Pink Dream nie wydać na płycie zamiast np. Screw albo Round & Round & Round

SZA-LO-NY.

[prypa]

...a ja lubię jak się kończą :)

[Nell]

No takiej odpowiedzi się nie spodziewałam

[CureMar]

Oprócz wspominanego "Bare" jeszcze jeden podobny moment (z resztą też już tu wspominany) - "Pictures of You" i fragment, od którego Robert zaczyna śpiewać "There is nothing in the world...". Zwłaszcza w wersjach koncertowych.

i dalej...
"Cold" w wersji z "Trylogy" - chwila, gdy wyśpiewany zostaje tekst "Screaming at the moon" i spojrzenie to ku górze.
Druga część "Labirynth" - ta, w której głos nie jest przetworzony.
"Bloodflowers" - ta beznadziejność wszystkiego we fragmencie od tekstu "Between you and me..."

[love_cat]

Oprócz wspominanego "Bare" jeszcze jeden podobny moment (z resztą też już tu wspominany) - "Pictures of You" i fragment, od którego Robert zaczyna śpiewać "There is nothing in the world...". Zwłaszcza w wersjach koncertowych. "

zwłaszcza Wembley'91

[love_cat]

"Bloodflowers" - ta beznadziejność wszystkiego we fragmencie od tekstu "Between you and me..."

tak..

[krzychal]

pictures of you, kiedy zaczyna ostatnia zwrotke. ciary.

[Nell]

To samo Pictures Of You, gdy padają słowa And you finally found all your courage to let it all go Mój moment krytyczny w tym kawałku :)

[monk]

Albo Truth Goodness and Beauty kiedy na początku śpiewa 'hungry for a girl too beatifuuuuuuuul' i ciągnie to przez ponad 15 sekund. Generalnie lubię finał w piosenkach, kiedy czuć największą podniosłość (koniec 2. zwrotki A Boy I Never Knew) i kiedy Robert rejestruje dźwięki w wysokich tonach (koncertowa końcówka Disintegration). Jak dla mnie to jest bardzo charakterystyczna cecha większości piosenek The Cure (przynajmniej tych najlepszych), która sprawia, że długo się nie nudzą i zawsze chce się do nich wracać, która tworzy tzw. klimat The Cure.

[monk]

Generalnie piosenki takie jak AFHAT, Exploding Boy, Halo czy A Pink Dream powinny zostać wydane jako single. Generalnie jak dla mnie zbiór Join The Dots jest świadectwem chybionych decyzji Roberta co do wybranych utworów na płytę.

[s'the figurehead]

Oj dużo jest takich momentów, bardzo dużo... Może skupię się na tych z ostatniej płyty, które są dla mnie szczególne, wyjątkowe i mają "to coś". A zatem:
- underneath the stars - i fragment: (...)Alight for 13 billion years
The view is beautiful (...)
- sirensong - i fragment: (...) And you will never hear this song again(...), ale tylko w pierwszym podejściu, kiedy "again" jest tak wyraźnie słyszalne i takie liryczne w wymowie...
- the hungry ghost - ta porlowa gitara, która pojawia się tuż przed refrenem i później, jako "dekoracyjna taka, przesterowana solówka"
- the perfect boy - sam finał i ostanie wersy utworu:
(...)“You and me are the world”
She says
“Nothing else is real
The two of us is all there is
The rest is just a dream… ”

And her heart may be broken
A hundred times
But the hurt will never destroy
Her hope…

The happy ever after girl
One day finds the perfect boy(...)
- this here... - to jest dla mnie taki strange attraction tej płyty; jest bajecznie kjurowaty i taki zupełnie niezobowiązujący; podkreślam jeden fragm. szczególnie, czyli: (...)
“I can’t believe its coming true
I’m so up close to kissing you
A breath away from never going home
I don’t remember getting here
It seems to be sometime next year
I hope you won’t be…
Leaving me alone?” (...)
z naciskiem na :It seems to be sometime next year

- sleep when... no tutaj chyba szczególnie wbija w ziemię powtarzalność : (...)
“Sleep when I’m dead you angels
I’ll sleep when I’m dead” I said
“Sleep when I’m dead you angels
I’ll sleep when I’m dead” I said
“Sleep when I’m dead you angels
I’ll sleep when I’m dead


- the scream - początek iście pornograficzny w klimacie i nasyceniu barw; dla mnie NUMER JEDEN na tej płycie, więc pozwolicie, że nie będę go rozbierał na kawałki i zachłysnę się całością idealną w swym jakże prostym i surowym wyrazie; amen.

[love_cat]

Closedown… chyba mój ulubiony utwór Kjura. (No dobra, razem z Plainsong)

- kiedy wchodza bębny na początku. Zreszta przez cały utwór sa super
- klawisze. Ale to drugie wejście, 0:41. Piekna sciana keyboardu, brawo Roger!
- Fragmencik który mnie rozkleja - RS: „If only I could fill my hart with love”. śpiewa to takim głosem, w studiu i live, że całość trafia głęboko w serducho
- 1:02…. Ta gitara!

Jeden z najbardziej niedocenianych, najpiekniejszych utworów Cure, przepełniony emocjami, cicha rezygnacja, monumentalny, ale to wcale nie razi, ze wspaniałą muzyką.

Zawsze, ilekroć słucham Closedown przechodzą mnie dreszcze.

I strasznie zjechany na Trilogy.

[frankenstein]

Jeden z najbardziej niedocenianych, najpiekniejszych utworów Cure

Pełna zgoda.
"Closedown" to swego rodzaju manifest.

[s'the figurehead]

Z klimatów Disintegration, skoro przy nich jesteśmy...

Plainsong - jeden, szczególnie wielki moment z tą "zwyczajną piosenką" w roli głównej: 15. 11. 1996 r.( Spodek, Katowice)

Closedown - właściwie wszystko już wyżej napisano; i mam tak samo...

The Same Deep Water As You - utwór tak piękny w całości, że grzech go rozkładać, ale ... trzecia zwrotka i ten tunelowy Fender Smitha po zwrotce drugiej i w finale utworu... Magia!

Lovesong - za cholernie bezpośrednią afirmację miłości;

Last Dance - ...bo to taka epicka opowieść o czymś bardzo ważnym w życiu...

Disintegration - Bizzarre 1998

Homesick (Entreat)- ostatnie partie wokalne Smitha, gdzie wyciąga powroty do domu, tak że skóra cierpnie...

Untitled - Trilogy, kiedy Smith unosi gitarę przy fragmencie : I'll never lose this pain
Never dream of you again

[love_cat]

Homesick (Entreat)- ostatnie partie wokalne Smitha, gdzie wyciąga powroty do domu, tak że skóra cierpnie...

Untitled - Trilogy, kiedy Smith unosi gitarę przy fragmencie : I'll never lose this pain
Never dream of you again

zgadzam się w 100 %
choć gdybym miała wybierać z tych dwóch, zawsze bardziej lubiłam Untitled.